Weemoed.

 

Ik stapte in mijn auto en reed naar mijn geboorte grond, Meppel en omstreken. Prachtige omgeving.

Ik ging naar de begrafenis van de man van een wat ouder nichtje. Zij heeft heel veel voor mijn vader en moeder betekend in hun laatste jaren. Ze kwam vaak langs, bracht zelfgebakken koek mee en ze had altijd heel veel plezier met mijn moeder, zei ze vandaag nog.

Dat is altijd zo leuk om te horen. Ik had de laatste jaren helemaal niet zoveel plezier met mijn moeder, maar dat er andere mensen zijn die dat wel hadden, zelfs op het laatst nog. Zo was er ook iemand in het verpleeghuis waar mijn moeder noodgedwongen moest zijn vanwege een gebroken heup, iemand die zei, dat mijn moeder zo’n lieve vrouw was. Ook dat had ik eigenlijk altijd heel anders ervaren. Ik hield van haar, zeker, maar dat iemand haar een lieve vrouw noemde…ja dat was een soort openbaring eigenlijk.  

Maar goed, ik reed richting Meppel met de radio op 4 en Mirella Freni zong Depuis le jour van Charpentier.
Even voorbij Staphorst, bij de IJhorst is een ooievaars kolonie en er vlogen weer heel wat rond. Mijn vader was er altijd heel trost op, dan gingen we ze tellen langs het riviertje de Reest, alsof hij er persoonlijk voor had gezorgd, voor die elegante witte grote vogels met hun rode snavels en poten.

Ik zoefde Meppel langs en de brok in mijn keel ontplofte ineens. Een snik als uit het niets. Tranen over mijn wangen. Want, helemaal niets meer te zoeken in Meppel. Behalve mijn ouders graf.

De herdenking dienst voor de man van het zorgzame nichtje was mooi, plechtig en verdrietig. Het thema was ‘Amen’ maar dan niet als afsluiting maar, als voor een nieuw begin, een nieuw leven. Het slotkoor uit de Johannes Passion klonk en Dank sei dir Herr, gezongen door Aafje Heijnis.

Mijn goede vriendin Susanna zong dit ook, met een tumor in haar hoofd, op een concertje, een jaar voor haar dood. Tsja.. en zang vriendin collega Matthy is er ook al lang niet meer en Elly al heel lang niet. En mijn vader en moeder en.. en….Ik ben al zestig!! Eindigheid dringt zich meedogenloos aan me op.

De dominee sprak best mooi en zinnig. Misschien zou ik ook weer eens naar de kerk moeten gaan, maar, ik geloof niet dat ik nog geloof..... Ik kan natuurlijk net doen alsof, waarom niet, het brengt zo’n troost, dat hoorde ik wel.

De zon scheen uitbundig en op het kerkhof floten de vogels. Ik ging nog even naar het graf van mijn ouders. Het lag er shabby bij. Met een geleende bezem en wat water schrobde ik de steen en zei, nou dag lieve pap en mam. Hoewel ik weet dat daar niks meer van ze ligt dan wat botten. Het zegt me eigenlijk niet zoveel, ze zijn altijd in mijn hart, maar ik vond toch, dat ik als een soort eerbetoon even langs moest gaan.

Toen reed ik Meppel weer uit, weemoedig en peinzend over de zin van het leven.

Vast besloten er heel zorgvuldig en dankbaar mee om te gaan, met dat mooie leven en al mijn geliefde dierbaren. Want dat is denk ik het enige dat telt. Dankbaarheid, verbinding, aandacht, Liefde.

 Amen!