Lachen als een boerin met kiespijn.

De bobbel in haar mond voelde groot en iedere keer dat Sigrid er met haar tong overheen gleed, leek hij te groeien. Het liefst pakte ze een vlijm scherp mesje of puntige naald om in de blaarachtige substantie te poeren teneinde een stroom pus te bevrijden.

‘Morgen bel ik de tandarts’, zei ze iedere dag. Maar ze deed het niet. De bobbel bevond zich aan de binnenkant van het tandvlees, schuin rechts onder het verhemelte, tegen een al langer opspelende kies, waarvan de tandarts had gezegd dat hij niet te redden was. Breeduit lachen en flirten met een gat tussen haar bovenkiezen leek haar, als single pure horror.

Een paar dagen later kreeg ze er een bobbel op haar rechter wang bij. Als ze er op drukte deed het pijn. Twee bobbels dus. Tijd voor actie.
Als Sigrid eenmaal had doorgepakt kon het haar niet snel genoeg gaan, bovendien werd de wang steeds dikker en snoot ze met enige regelmaat knalgele snot uit haar rechter neusgat. Ze verloor het van de kies. Dan maar minder breeduit lachen. Ze belde de tandarts en kon al de volgende ochtend terecht.

De tandarts verwees haar onverwijld door naar de kaakchirurg waar ze nog de zelfde dag geholpen werd.
Na het maken van een foto kwam de chirurg de verdoving plaatsen. De naald verdween via haar mond met voelbare moeite in de bobbel op haar bovenkaak. Tranen sprongen in haar ogen.

Bibberend van de onverwachte pijn mocht ze bijkomen in de wachtkamer.
Een charmante donker ogende man begon met stijve mond een praatje over een cyste in zijn onderkaak. Sigrids mond werd langzaam gevoelloos, praten ging moeizaam, maar met haar fonkelende ogen was niks mis. Die deden wat ze moesten doen en maakten in korte tijd overuren. Ook haar handen gingen als vanzelf door haar krullen en ze prees zichzelf gelukkig dat ze zich toch nog enigszins goed had gekleed vanochtend, ondanks de kies- en kaakmalaise. Ze sloeg voortdurend, goed zichtbaar onder haar korte rokje het ene over het andere goed gevormde been. De man staarde gebiologeerd naar die fraai bewegende slanke kuiten. Ze mompelde wat, lachte als een boerin met kiespijn en liep vervolgens trillend met de assistente mee de behandelkamer in.

Met een paar krakende rukken verwijderde de chirurg vakkundig het overlast gevende element. Het gat was een feit. Ze durfde en kon niet voelen met haar tong, want ze moest de kaken op elkaar zetten om het gaasje tegen het bloeden vast te houden. Breeduit lachen en flirten was er niet bij voorlopig. En dat terwijl, tot haar grote blijdschap en verbazing de uitgesproken aantrekkelijke man nog in de wachtkamer zat.
 ‘Ik heb op je gewacht’, klonk zijn diepe stem. ‘Kom…’
Hij pakte haar arm. Ze kon niet anders dan haar gevoelloze wang zachtjes tegen zijn schouder leggen.
‘Sigrid’ lispelde ze.’ ‘Hoessssein’ stelde hij zich slissend voor.
Glimlachend liepen ze naar buiten.
Ze hoopte dat de verdoving nog lang zou werken.

Je stem dat ben jezelf.

Soms ben je ineens je eigen coach en doe je dingen die je altijd al tegen je clienten zegt en die je ook best wel weet, maar toch blijkt het dan opeens, zomaar voor jezelf ook een eye opener te zijn.

Ik was bezig met het voorbereiden van een workshop over Stembalans "Je stem, dat ben je zelf."
Een eerste goede voorbereiding is toch dat je heel goed weet wat je wilt zeggen, las ik onlangs op verschillende blogs over presentatie. En oefenen, het liefst voor de spiegel, werkt heel goed. Dat wist ik als zangeres natuurlijk ook allang, maar als spreker is het weer een ander verhaal.

Al pratend zag en hoorde ik mezelf mijn verhaal vertellen. Uiteraard goed sprekend en goed gegrond.
Mijn verhaal dat ik al vaak in workshops heb verteld en dat juist daardoor misschien zo sleets klonk ineens.

Denkend aan wat ik altijd tegen mijn clienten zeg, over de keuze die er idealiter is in wat je wilt laten horen en zien aan energie, besloot ik, dat ik vrolijk en pakkend over zou willen komen. Licht en luchtig, open en enthousiast en veel vloeiender ook, minder staccato. Iets wat ik absoluut heel erg in me heb en dat helemaal niet moeilijk voor me is om te pakken.
Tot mijn grote schrik en verbazing ontdekte ik echter dat ik helemaal niet zo sprak. Ik was behoorlijk serieus en zwaar aan het vertellen.
Mijn stem klonk weliswaar goed gegrond, maar ook erg laag en dat maakte het helemaal niet licht en vrolijk en vloeiend, integendeel. Ik hakkelde en kwam er niet uit, begon nog maar eens en wat ik in de spiegel zag stond me ook al niet aan. En ik had toch al zo vaak mijn verhaal gedaan! Wat was er aan de hand?

Ik zag er ook best wel tegen op eigenlijk, weer een spannende workshop voor een nieuw publiek en je denkt dan dat je het dus al zo vaak hebt gedaan, dat het ook nu wel zal gaan, maar ja, maar toch...je wilt het goed doen natuurlijk. Dan maar weer wat tijd aan de voorbereiding besteden, met als verrassend resultaat in dit geval, een compleet andere iets hogere toon, een andere energie en daaruit voortvloeiend als vanzelf een veel minder vastgeroest verhaal met een opgewekt humeur en veel meer zin in het geheel. De inhoud kwam er zo makkelijk uit, dat ik bijna stond te huppelen. Over stembalans gesproken!! Tsja...."Je stem, dat ben je zelf. "

Nu ga ik deze luchtige vrolijk vloeiende energie goed voelen en a.s. vrijdag met veel plezier een heel mooie presentatie en workshop geven natuurlijk.

Voor jullie de tip om ook eens te kijken naar en te oefenen met wat jij wilt laten horen en zien in een presentatie of gesprek en wat dat voor effect heeft op je energie, je toon en lichaamstaal.
En op je humeur, wellicht op je hele leven?!

Succes en plezier!!!