Liefde en dankbaarheid.

Er van uitgaande dat alles energie is en trilling. Dat bijvoorbeeld een woord een bepaalde trilling heeft die invloed uitoefent op ons zijn, dat een klank iets doet met ons, dat een toon ons wezen kan beïnvloeden en veranderen misschien, zou het dan niet veel en veel handiger en verstandiger en prettiger en gezonder voor ons zijn als we woorden kiezen met een heilzame frequentie, dat we een toon zingen die ons heelt, dat we klanken maken die verbinden. Dat we allemaal resoneren met de trilling van dankbaarheid en liefde, bijvoorbeeld? Wat een klankveld zou dat geven!!!

Volgens Masaru Emoto, de Japanse wetenschapper, onderzoeker  en fotograaf van bevriezend water, geven bovengenoemde woorden de mooiste kristallen, de prachtigste vormen, de schitterendste tekening. En dan te bedenken dat wij voor zeventig procent bestaan uit water. Hoe willen wij er uit zien van binnen en wat willen we uitstralen naar buiten? Hoe zou de wereld er uit zien als wij in staat zouden zijn onszelf af te stemmen op de helende energie van dankbaarheid? Afgestemd op liefdevolle verbondenheid met ons zelf en met elkaar, blij met wat is in plaats van leven met haat en wrok, leven in een gevoel van afgescheidenheid en polarisatie, kijkend naar en verlangend naar wat er nog niet is aan materieel gewin. Of gedompeld in andere verlangens die het gat in onze ziel moeten dichten dat zo doende ontstaat.

Wat een geluk dat we ons juist de komende tijd mogen wentelen in woorden als ‘Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen'. Of je nou Christen, Hindoe, Islamiet, Boeddist of Aheïst bent, genieten van de woorden die horen bij Kerst kan altijd. Probeer ze te voelen en uit te spreken naar je zelf en naar elkaar, laat ze binnenkomen, resoneren en doe er je voordeel mee. Zing vol overgave de kerstliederen, stem af op dankbaarheid en liefde voor jezelf, voor ons allemaal en een betere wereld.

Zalig Kerstfeest!!

Spiet

Spiet, ze hef spiet. Hiel veule spiet. Spiet as haor’n op heur heufd. As de lange wilde donkere haorbos rond heur bolle blozende wang’n.

Waorum was ze noe zo preutsig west? ’t Was toch best een aorig jong. Mit mooie broene oog’n en mooi lang en slank en zo? ’t Was best een stuk!

God wat had Iete een spiet. Had ze now niet een beetie toeschietelijker kun’n weez’n?

Maor ’t was ook zo kold ewest daor in die tuun, ze had loop’n ril’n as een rietie. Veul te kold veur de tied van’t jaor. En veul te dun ekleed. Veur ’t feest natuurlijk. Dat stomme schoelfeest, waorveur sie niemand had weet’n te vraog’n.

Ja, meteen had sie an Garriet-Jan edacht. Maor dat had ze niet edurfd. Nee, nee, oh gottegottegot, nee heur. Bej de gedachte allenig al, was ze rood word’n as een biet. Garriet-Jan had heur ien keer thuus bracht, achter op zien brommer. Ze was helemaol hoteldebotel nao zien zoenen, maor hij had heur niet meer zien staon de volgende dag.

Wat mus ze ook op zo’n stomme katholieke schoele mit allenig maar magies. Bej een old klooster en een internaot mit nog meer magies, en gin iene leuke vent. Wie mus ze now mee uut vraogen?

Bertha was de reddende engel ewest. Bertha, een klasgenotie had een tweelingbreur, Herman, en Herman wilde wel mit Iete naor dat feest. Herman was zelfs as een blok veur heur val’n  daor op dat feest.

Ze had’n daanst, ze was uut heur dak egaon op Cuby and the Blizzards. Sie had’n best wel lol emaokt.

Toen wilde Herman naor buut’n. Wandel’n in de kloostertuun.

De aosem kwaam as daampe uut hun mond’n, zo kold was’t. Het grind knirpte onder de voet’n. Nevel hing as witte wiev’n over de perk’n en over t’grös. Smalle paadies slingerd’n deur de romantische tuun, waor ze saom’n in wandeld’n. En Herman was romantisch word’n, veuls te romantisch en te klef.

Hij wol veuls te veul. Zien mond was te gretig en zien haand’n te graaierig toen ze op ’n baankie zaat’n.

Iete rilde in heur dunne bloesie. Hij had het oop’n knoopt en zit’n staor’n  naor heur volle grote borst’n. Het blanke vlees leek nog witter deur de maon, die half deur de nevels scheen.

Zien grote haand’n op heur rugge, op zoek naor de sluting van de busteholder, waor’n heet ondanks de kolde.

‘Oh, Iete, wat bin ie mooi’ hijgde hij in heur nekke. ‘Iete wat hej een mooie tiet’n, ik wil ze zien, oh, trek toch asjeblieft oen beehaa uut!’

‘Bin ie helemaol gek word’n, ’t is ja veuls te kold man, ik zit te ril’n van de kolde.’

Ze duwde ‘m resoluut van zich af, ‘t was mooi ewest, ze kon’t niet,’t was Garriet-Jan die in heur kop zat, der was gien plek veur Herman, der was gien plek veur niemand niet. Allenig plek veur Garriet-Jan, de bink van’t dörp. Wat had ze een hekel an zich zelf. Ze knoopte heur bloesie dicht en liep vastberaod’n weer naor ’t feest.

En now hef ze zo’n spiet. Had Bertha t’dan maor zegd, dan had ze nog wel misschien..., allenig vanwege die stomme Garriet-Jan, die heur toch niet ziet staon, die vast wel mit aandere magies an’t rotzooi’n is… Maor ze had ’t niet kunt met Herman. Niet as ze niks vuult, ook al was’t een lekker ding west, die Herman.

Traon’n biggel’n over heur wang’n, over heur blozende bolle wang’n, die glim’n in t’zunnechie dat deur de hoge olde  boom’n schient. Een waos van groene kleur’n, helder en fris.

’t Is een veuls te mooie lentedag, het is niet eerlijk, oh, ze hef zo’n spiet, as ze al die aandere mens’n ziet huul’n, en zien moeder, en Bertha. Now kan ie nooit meer blote borsten zien. As ze t’now maor weten had, dat van die hartkwaol, dat ie een slecht hart had, op zien achttiende jaor al, da’s toch niet normaol, hoe had ze dat now moet’n weet’n?

‘Broeders en zusters, een jong leven begeleiden wij hier naar de laatste rustplaats, wij vragen God om mededogen voor allen die achterblijven. Mag ik u verzoeken...’ De pastoor döt een stap an de kaante.

Iete werpt as iene van de laotst’n snikkend een scheppie zaand in’t graf.

‘Ut Spiet me zo, Herman’ fluustert ze, terwijl het zaand zachies op de kiste roffelt, ‘as ik t’weet’n had, had ie ze moog’n zien, echt waor,’t spiet me!’

Marjolein Koetsier, Oktober 2007

Verzakking.

'Ja, het is weer in orde, maar u heeft een verzakking!' Ik vond dit een tamelijk indiscrete opmerking en bovendien heb ik god zij dank geen verzakking en mocht ik er wel één hebben dan wil ik dat niet zo naar mijn hoofd geslingerd krijgen. En ik vroeg alleen maar of de boel gefixed was. De verstopping, want die had ik wel, dat wil zeggen de afvoer. Ik zelf had geen verstopping noch een verzakking. Maar onze keuken afvoer zat wel behoorlijk verstopt en alsof mijn man het had voorvoeld, hadden we een maand geleden een abonnement genomen op een ontstoppings bedrijf, dat nu al twee keer was komen opdraven. Tel uit je winst!

Gelukkig kwam de monteur de tweede keer al even over twaalven 's middags zingend de boel ontstoppen. In tegenstelling tot de eerste keer, toen ik tot over vijven heb moeten wachten en klaar zitten om hem te ontvangen. Ook al moest hij nu in de kruipruimte, hij bleef zingen en vrolijk kijken. Zefs toen hij daar in die kruipruimte een verzakking van de leiding constateerde, wierp hij dat dus welgemoed voor mijn voeten.

Ja, daar moeten we wat aan doen. Meestal, aan een verzakking, waar dan ook. Oppassen met vet moest ik ook, vertrouwde hij me toe. Nou, dat kan er nog wel bij, dank u wel.

Het was sowieso een week van monteurs en defecten, want een dag ervoor hadden we, let wel,  tot twaalf uur 's nachts zitten wachten op een Ziggo monteur. Na een dag verstoken te zijn geweest van telefoon, digitale t.v. en internet. En dat is niet fijn met een eigen bedrijf kan ik u vertellen. Je zou er een verzakking van krijgen, maakt niet uit hoe, waar of wat voor één.