Liefde en dankbaarheid.

Er van uitgaande dat alles energie is en trilling. Dat bijvoorbeeld een woord een bepaalde trilling heeft die invloed uitoefent op ons zijn, dat een klank iets doet met ons, dat een toon ons wezen kan beïnvloeden en veranderen misschien, zou het dan niet veel en veel handiger en verstandiger en prettiger en gezonder voor ons zijn als we woorden kiezen met een heilzame frequentie, dat we een toon zingen die ons heelt, dat we klanken maken die verbinden. Dat we allemaal resoneren met de trilling van dankbaarheid en liefde, bijvoorbeeld? Wat een klankveld zou dat geven!!!

Volgens Masaru Emoto, de Japanse wetenschapper, onderzoeker  en fotograaf van bevriezend water, geven bovengenoemde woorden de mooiste kristallen, de prachtigste vormen, de schitterendste tekening. En dan te bedenken dat wij voor zeventig procent bestaan uit water. Hoe willen wij er uit zien van binnen en wat willen we uitstralen naar buiten? Hoe zou de wereld er uit zien als wij in staat zouden zijn onszelf af te stemmen op de helende energie van dankbaarheid? Afgestemd op liefdevolle verbondenheid met ons zelf en met elkaar, blij met wat is in plaats van leven met haat en wrok, leven in een gevoel van afgescheidenheid en polarisatie, kijkend naar en verlangend naar wat er nog niet is aan materieel gewin. Of gedompeld in andere verlangens die het gat in onze ziel moeten dichten dat zo doende ontstaat.

Wat een geluk dat we ons juist de komende tijd mogen wentelen in woorden als ‘Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen'. Of je nou Christen, Hindoe, Islamiet, Boeddist of Aheïst bent, genieten van de woorden die horen bij Kerst kan altijd. Probeer ze te voelen en uit te spreken naar je zelf en naar elkaar, laat ze binnenkomen, resoneren en doe er je voordeel mee. Zing vol overgave de kerstliederen, stem af op dankbaarheid en liefde voor jezelf, voor ons allemaal en een betere wereld.

Zalig Kerstfeest!!

Spiet

Spiet, ze hef spiet. Hiel veule spiet. Spiet as haor’n op heur heufd. As de lange wilde donkere haorbos rond heur bolle blozende wang’n.

Waorum was ze noe zo preutsig west? ’t Was toch best een aorig jong. Mit mooie broene oog’n en mooi lang en slank en zo? ’t Was best een stuk!

God wat had Iete een spiet. Had ze now niet een beetie toeschietelijker kun’n weez’n?

Maor ’t was ook zo kold ewest daor in die tuun, ze had loop’n ril’n as een rietie. Veul te kold veur de tied van’t jaor. En veul te dun ekleed. Veur ’t feest natuurlijk. Dat stomme schoelfeest, waorveur sie niemand had weet’n te vraog’n.

Ja, meteen had sie an Garriet-Jan edacht. Maor dat had ze niet edurfd. Nee, nee, oh gottegottegot, nee heur. Bej de gedachte allenig al, was ze rood word’n as een biet. Garriet-Jan had heur ien keer thuus bracht, achter op zien brommer. Ze was helemaol hoteldebotel nao zien zoenen, maor hij had heur niet meer zien staon de volgende dag.

Wat mus ze ook op zo’n stomme katholieke schoele mit allenig maar magies. Bej een old klooster en een internaot mit nog meer magies, en gin iene leuke vent. Wie mus ze now mee uut vraogen?

Bertha was de reddende engel ewest. Bertha, een klasgenotie had een tweelingbreur, Herman, en Herman wilde wel mit Iete naor dat feest. Herman was zelfs as een blok veur heur val’n  daor op dat feest.

Ze had’n daanst, ze was uut heur dak egaon op Cuby and the Blizzards. Sie had’n best wel lol emaokt.

Toen wilde Herman naor buut’n. Wandel’n in de kloostertuun.

De aosem kwaam as daampe uut hun mond’n, zo kold was’t. Het grind knirpte onder de voet’n. Nevel hing as witte wiev’n over de perk’n en over t’grös. Smalle paadies slingerd’n deur de romantische tuun, waor ze saom’n in wandeld’n. En Herman was romantisch word’n, veuls te romantisch en te klef.

Hij wol veuls te veul. Zien mond was te gretig en zien haand’n te graaierig toen ze op ’n baankie zaat’n.

Iete rilde in heur dunne bloesie. Hij had het oop’n knoopt en zit’n staor’n  naor heur volle grote borst’n. Het blanke vlees leek nog witter deur de maon, die half deur de nevels scheen.

Zien grote haand’n op heur rugge, op zoek naor de sluting van de busteholder, waor’n heet ondanks de kolde.

‘Oh, Iete, wat bin ie mooi’ hijgde hij in heur nekke. ‘Iete wat hej een mooie tiet’n, ik wil ze zien, oh, trek toch asjeblieft oen beehaa uut!’

‘Bin ie helemaol gek word’n, ’t is ja veuls te kold man, ik zit te ril’n van de kolde.’

Ze duwde ‘m resoluut van zich af, ‘t was mooi ewest, ze kon’t niet,’t was Garriet-Jan die in heur kop zat, der was gien plek veur Herman, der was gien plek veur niemand niet. Allenig plek veur Garriet-Jan, de bink van’t dörp. Wat had ze een hekel an zich zelf. Ze knoopte heur bloesie dicht en liep vastberaod’n weer naor ’t feest.

En now hef ze zo’n spiet. Had Bertha t’dan maor zegd, dan had ze nog wel misschien..., allenig vanwege die stomme Garriet-Jan, die heur toch niet ziet staon, die vast wel mit aandere magies an’t rotzooi’n is… Maor ze had ’t niet kunt met Herman. Niet as ze niks vuult, ook al was’t een lekker ding west, die Herman.

Traon’n biggel’n over heur wang’n, over heur blozende bolle wang’n, die glim’n in t’zunnechie dat deur de hoge olde  boom’n schient. Een waos van groene kleur’n, helder en fris.

’t Is een veuls te mooie lentedag, het is niet eerlijk, oh, ze hef zo’n spiet, as ze al die aandere mens’n ziet huul’n, en zien moeder, en Bertha. Now kan ie nooit meer blote borsten zien. As ze t’now maor weten had, dat van die hartkwaol, dat ie een slecht hart had, op zien achttiende jaor al, da’s toch niet normaol, hoe had ze dat now moet’n weet’n?

‘Broeders en zusters, een jong leven begeleiden wij hier naar de laatste rustplaats, wij vragen God om mededogen voor allen die achterblijven. Mag ik u verzoeken...’ De pastoor döt een stap an de kaante.

Iete werpt as iene van de laotst’n snikkend een scheppie zaand in’t graf.

‘Ut Spiet me zo, Herman’ fluustert ze, terwijl het zaand zachies op de kiste roffelt, ‘as ik t’weet’n had, had ie ze moog’n zien, echt waor,’t spiet me!’

Marjolein Koetsier, Oktober 2007

Verzakking.

'Ja, het is weer in orde, maar u heeft een verzakking!' Ik vond dit een tamelijk indiscrete opmerking en bovendien heb ik god zij dank geen verzakking en mocht ik er wel één hebben dan wil ik dat niet zo naar mijn hoofd geslingerd krijgen. En ik vroeg alleen maar of de boel gefixed was. De verstopping, want die had ik wel, dat wil zeggen de afvoer. Ik zelf had geen verstopping noch een verzakking. Maar onze keuken afvoer zat wel behoorlijk verstopt en alsof mijn man het had voorvoeld, hadden we een maand geleden een abonnement genomen op een ontstoppings bedrijf, dat nu al twee keer was komen opdraven. Tel uit je winst!

Gelukkig kwam de monteur de tweede keer al even over twaalven 's middags zingend de boel ontstoppen. In tegenstelling tot de eerste keer, toen ik tot over vijven heb moeten wachten en klaar zitten om hem te ontvangen. Ook al moest hij nu in de kruipruimte, hij bleef zingen en vrolijk kijken. Zefs toen hij daar in die kruipruimte een verzakking van de leiding constateerde, wierp hij dat dus welgemoed voor mijn voeten.

Ja, daar moeten we wat aan doen. Meestal, aan een verzakking, waar dan ook. Oppassen met vet moest ik ook, vertrouwde hij me toe. Nou, dat kan er nog wel bij, dank u wel.

Het was sowieso een week van monteurs en defecten, want een dag ervoor hadden we, let wel,  tot twaalf uur 's nachts zitten wachten op een Ziggo monteur. Na een dag verstoken te zijn geweest van telefoon, digitale t.v. en internet. En dat is niet fijn met een eigen bedrijf kan ik u vertellen. Je zou er een verzakking van krijgen, maakt niet uit hoe, waar of wat voor één.

Eeuwige jeugd of overgang?

Dacht ik dat ik er altijd nog wel aardig jeugdig uitzag voor mijn leeftijd, kreeg ik fraai de kous op mijn kop op facebook. Een of ander dom ondoorzichtig spelletje zou je leeftijd weergeven. Kom maar op dacht ik, en zag dat een paar vriendinnen flink jonger werden geschat. Ha, ha, nou ik. Vol verwachting klopte mijn hart, wat zou het zijn, iets in de veertig of misschien wel zesendertig? In luttele seconden kwam mijn leeftijd in beeld, terwijl ik een beetje zenuwachtig, maar zeker van mijn zaak naar het schermpje tuurde......Vijfenvijftig jaar. Vijfenvijftig????? Ik schrok me dood. Vijfenvijftig ben ik volgens een grillig systeem, maar ik ben nog maar zesenvijftig!! Een jaartje winst, meer niet. Heb ik dan toch niet de eeuwige jeugd? En ik dacht dat ik dat wel had. Voor mij geen overgang, nooit niet, misschien andere vrouwen, maar ik niet en het leven begint bij vijftig! Ik hoor het me nog zeggen, stoer en jong.

Maar nu, de laatste tijd, beetje moe, beetje erg zwetend zo nu en dan, met in het achterhoofd ook nog eens dat stomme face book gedoe, begint de twijfel toch te knagen. En als ik op weg naar mijn oude moeder langs de jaarlijkse dorpskermis fiets, schiet ik in een acute melancholie en spreek nog net niet huilend de voice mail van mijn middelste dochter in, die altijd gek was op de kermis. 'Liefje, raad eens waar ik fiets, langs de kermis, hoor je het gejoel, ik moest aan je denken, dag schat!' Denk niet dat ik destijds stond te springen van vreugde in de herfstwind en regen, wachtend tot de attractie eindelijk voorbij was en op naar de volgende. Welnee! Geniet er maar van, zei mijn moeder altijd, maar het was heus niet altijd leuk! Het is niet te bevatten dat mijn meiden, in mijn beleving nog niet zo lang geleden, niet eens alleen gingen en nu het hele kermis gebeuren compleet ontgroeid zijn. Wat zou ik nog graag even kijken naar een blond lachend olijk koppie in een draaimolen!
In plaats daarvan fiets ik naar het verzorgingshuis en zal proberen te genieten van mijn 90 jarige moeder, die in haar 'eeuwige jeugd' apert weigert met 'die oude mensen' een spelletje 'mens erger je niet' te doen. En over een paar jaar is dat waarschijnlijk ook voorbij.

Of ik het nou wil of niet, er is hier sprake van een overgang en ik heb niet de eeuwige jeugd. Gelukkig voel ik me bij tijd en wijle nog steeds een jonkie. En laat ik dat maar zo houden, overgang of niet.

Lijden aan het leven

Lijden aan het leven.

De gedachte dat iemand zo lijdt aan het leven, dat hij of zij er uit stapt, vind ik verschrikkelijk triest! De eenzaamheid is zo voelbaar, het lijden aan het leven zo overduidelijk. Je kunt aan een ernstige ziekte lijden, of je lijdt geldgebrek, je lijdt aan jaloezie of aan een ongelukkige liefde. Maar het leven van Antonie Kamerling zag er prachtig uit, aan de buitenkant. Geweldige omstandigheden waar menigeen voor zou tekenen. Andere mensen die het veel en veel slechter hebben lijden niet zo aan hun sores dat ze zich het leven benemen. Is er dan niet meer sprake van lijden aan jezelf dan van lijden aan het leven?

De eerste edele waarheid in het Boeddhisme is: ‘Er is lijden’. Niemand ontkomt aan verdriet, pijn, verlies, leed in verschillende gradaties. Lijden aan een depressie, is ook lijden aan een ziekte. Stofjes die de hersenen zodanig beïnvloeden dat de persoon alles zwart ziet en geen andere weg vindt dan de dood. Onvoorstelbaar! Hoe komen die stofjes daar en waarom? Gelukkig zijn er pillen die soms verlichten, maar soms dus niet.

Volgens het bovengenoemde  Boeddhisme ligt de oorzaak van ons lijden in verlangen en de oplossing o.a. in acceptatie van wat is en daaruit voortvloeiend mededogen met onszelf als we lijden. Met ons Zelf, met ons Innerlijk, want dat mag vaak niet lijden, dat wil niet lijden en lijdt daardoor nog meer. En dan lijden we aan onszelf, dat alles alleen maar zwart kan zien, ook al zijn de omstandigheden nog zo mooi en ziet de buitenkant er nog zo fantastisch uit. Als we niet van onszelf kunnen houden, en dat is nog veel moeilijker dan het klinkt, want hoe kan je nou van jezelf houden als je lijdt, dan kan niemand iets voor ons doen. Terwijl juist houden van dat lijdende zelf ons heelt, maar we gaan er zo vaak aan voorbij. Zo vaak hebben we geen aandacht voor ons wezen en schenken we onszelf niet de liefde die we nodig hebben, maar  zoeken we wanhopig naar het vervullen van verlangens en impulsen van buiten om ons goed te voelen, terwijl de weg naar binnen ons enige houvast is.

Dit lijkt een pleidooi voor meditatie en dat is het ook. Net als een pleidooi voor bewust adem halen en zingen, luisteren naar mooie muziek of voor buiten wandelen en je één voelen met de natuur, schilderen, spelen met je kinderen, lachen om jezelf en je verbinden met dat al en met elkaar. Dan geniet je van jezelf en van het leven. Wat zou het mooi zijn als je geest zo werkt dat je niet kunt lijden aan het leven, maar alleen aan jezelf en of je dat wilt is dan aan jou.Toch denk ik nu: Makkelijker gezegd dan gedaan en is het je eigen schuld als het niet lukt? Wij zijn het zo niet gewend en hebben het zo niet geleerd op die manier met onszelf om te gaan. Bovendien weten we ook niet waar die akelige stofjes vandaan komen en waarom. Ja, er is lijden, maar er blijkt ook een keuze hoe je er mee om wilt gaan, een beetje verlichting, hoe moeilijk dat ook is. Houden van het leven begint bij houden van je zelf.

'Alles van waarde is weerloos'

‘Alles van waarde is weerloos’.

Steeds komt deze zin in mijn gedachten, afgelopen weken, tijdens de perikelen rond de kabinetsformatie en de plannen in het regeerakkoord.  Het klinkt negatief en dat past eigenlijk niet bij mij en mijn kijk op  de wereld. Toch blijft die zin maar zoemen. ‘Alles van waarde is weerloos’  Even googelen leert dat de zin een regel is uit een gedicht van Lucebert. Dat gaf een aha erlebnis, o, ja, dat was het.

Het zinnetje haakt zich vast en roept vragen op: Is kunst en cultuur van waarde en dus weerloos?
 ‘ I value the arts’staat op mijn twitter account. Ja, natuurlijk, ik ben een zangeres. Ik kom in het verweer als een toekomstige regering zo dreigt om te gaan met wat ik als waardevol beschouw. Eigen belang? Geldt de waarde alleen voor mij en mijn collega’s die in hun portemonnee worden getroffen door deze exorbitante bezuinigingsdrift op kunst en cultuur? En blijken we ondanks het verweer toch weerloos uiteindelijk. Of strekt de waarde zich breder uit en is kunst een goed dat juist hoort in een cultuur,  dat gewaardeerd wordt door een brede laag van de bevolking en als zodanig ook wordt gehonoreerd?

Ik ging naar de expositie Rembrandt versus Caravaggio een jaar of wat geleden. Het was erg druk in het Van Gogh museum. Er liepen mensen van heel veel verschillende nationaliteiten. Het trof en raakte mij enorm dat zoveel verschillende mensen deze prachtige schilderijen bekeken, die eeuwen geleden gemaakt zijn. Ik voelde een enorme verbondenheid door de tijd en door de ruimte. Al deze mensen hier, nu ,voor al die schilderijen van toen. Samen genietend van de bewaard gebleven schoonheid.  Voor mij was het een ontroerende en enorm waardevolle belevenis.

Ik zag het nieuwjaarsconcert  met het Nederlands Blazersensemble. Kinderen, volwassenen, vele nationaliteiten, van hier en daar, muziek van toen  nu. Schoonheid, vrolijkheid, ernst, bezininning. Verbondenheid door tijd en ruimte. Ontroering en voor mij wederom een heel waardevolle beleving. Er raakt iets dat wezenlijk voelt. Hier gaat het om; we zijn één in het beleven van deze schoonheid, we horen bij elkaar, de muziek verbindt heden en verleden en verschillende nationaliteiten met elkaar. Zo zijn er veel kunstuitingen die mij en met mij velen raakten en zullen raken.
Het heeft een eeuwigheids waarde; het creëert  een gevoel van rust, liefde, en verbondenheid. Maar al schrijvende besef ik dat het vaag is en subjectief, niet meetbaar en niet voor ieder het zelfde en misschien is dat dan wat het weerloos maakt?

De uitspraak van de naam Lucebert ( pseudoniem voor Lubertus Jacobus Swaansdijk ) is Loetsje-bert, van Italiaans 'luce' (=licht) en Germaans 'bert' (=licht), dus tweemaal licht, leert Wikipedia mij. Dit geeft wellicht weer een beetje hoop. Tweemaal licht! Mensen blijven behoefte hebben aan licht, aan schoonheid, kunst zal blijven bestaan als oer uiting van de mensheid zelf.  Muziek kan helend werken. Een schilderij  streelt het gemoed, de trilling en energie van een stem brengt verlichting  voor wie het wil horen en zien. In het donker kunnen we niet leven.  Ik ervaar kunst als een noodzakelijke levensbehoefte en hoop met mij velen. Misschien helpt nu  alleen kwantiteit  kwaliteit te behouden, en hetgeen van waarde is minder weerloos te maken.

Marjolein Koetsier,  2010-10-06

Medicijn misbruik

Het merkwaardige verschijnsel doet zich voor dat, hoe vaker ik uit eten ga, des te meer medicijnen ik moet slikken. Dat doe ik en misschien velen met mij,  om een heel grote ergernis enigszins te beteugelen en in banen te leiden. De ergernis van het glaasje water! Of liever van het glaasje water dat ik niet krijg, maar dat ik wel graag bestel bij mijn eten, naast mijn wijntje of andere consumptie, dus het is echt niet zo dat ik alleen maar water bestel, integendeel, ik ben dol op wijn bij het eten, maar soms dorstig en dan wil ik gewoon een glaasje water. Nee, geen spa blauw of ander duur water uit een fles, doodgewoon Hollands kraanwater volstaat. En dan gebeurt het weer. De weigering die mij op tilt doet slaan en me verleidt tot een discussie die nergens heen gaat en die alleen maar de ergernis van tafelgenoten oproept, vooral als de tafelgenoten mijn dochters zijn, die zelf alle drie in de horeca werken en al helemaal niet begrijpen waar ik me druk over maak, met het gemak van de tegenwoordige jeugd. Zou je je druk maken over een paar euro’s voor wat water?! Maar daar gaat het niet om probeer ik dan wanhopig uit te leggen. Het is het principe, kraanwater is gratis en wordt in veel landen standaard geleverd bij de maaltijd. In Amerika met veel ijs en bovendien door een ober alleen daarvoor ingehuurd, steeds bijgeschonken of ik erom vraag of niet. En in Frankrijk staat toch altijd een karaf water op de tafel! Dit is Nederland op zijn smalst!! Ik ontplof inmiddels en neem het extra waterglas dat altijd wordt gedekt bijna mee naar het toilet om het daar dan maar zelf te vullen bij de kraan, ware het niet dat de afkeurende, boze en geërgerde blikken van mijn tafeldames me nog maar net kunnen tegenhouden. De irritatie begint nu van alle kanten het gezellige etentje te overheersen en ik geef me over. Dan maar geen water, nee, ook geen flesje spa blauw. Ik hoef al geen water meer. Punt.

Maar nu heb ik er wat op gevonden. Ik blijf heel rustig als mijn vriendelijk verzoek met een ‘Nee dat mogen we niet schenken’ wordt afgedaan. ‘Ach, en ik moet toch echt mijn medicijnen innemen, hoe moet dat nou?’ reageer ik dan kalm maar vol overtuiging, misschien een tikje zielig maar niet te. Het is immers geen ernstige kwaal die ik heb, gelukkig. Meestal staat er dan binnen de kortste keren een glas kraanwater naast mijn bord. En laatst ging een ober, omdat het kennelijk alsnog niet mocht van de baas, speciaal voor mij stiekem een oude bronwaterfles vullen met gewoon water, geloof het of niet!

En nu zou je denken dat dit alleen in de betere restaurants gebeurt, maar tot mijn stomme verbazing werd het glaasje water me onlangs ook ontzegd in een heel eenvoudig Surinaams eethuisje, met formica tafeltjes en een weliswaar heerlijke maar dood simpele nasi. Ik was er de zo goed als enige klant. Met veel onwil bracht het meisje, dat zich absoluut niet de sloffen uit haar lijf hoefde te rennen in de rustige tent,  het glas water en even later zag ik mezelf een duik nemen in mijn handtas en er de zogenaamde medicijnen uitnemen om die vervolgens zogenaamd weg te spoelen met het felbegeerde vocht.

Het moet toch niet gekker worden, dacht ik, zit ik hier nota bene net te doen alsof ik medicijnen inneem. Misschien kan ik beter in het vervolg, uit voorzorg wat vitaminepillen in mijn tas stoppen, zodat ik in ieder geval echt iets wegslik met het door mij gevraagde water, want stel je voor dat ik gesnapt word in mijn overmatige en toenemende zogenaamde medicijn misbruik.

Marjolein Koetsier, september 2010.

fossiele digibeet

Ik voel me een fossiel. Een fossiele digibeet. Hoewel ik me toch de p.c. heb eigen gemaakt toen de nood aan de vrouw was. En ik verstuur ook smsjes op mijn mobiele telefoon en doe zelfs mee op LinkedIn en andere digitale netwerken. Ja, dat heb ik mezelf allemaal geleerd en dat vind ik best wel knap, al zeg ik het zelf.

En toch….. met mijn bijna zestig jaar, ik haat dit te noemen, dit te gebruiken als excuus, bovendien ben ik nog maar zesenvijftigen en half, maar toch…..het stokt. Ergens stokt het. Het stokt in de kantine van de tennisclub bijvoorbeeld, waar ik mijn bardienst draai en waar het jonge meisje dat de boel schoonhoudt aan het stofzuigen is. Ik stoor me aan de pokkenherrie die het apparaat voortbrengt. Zij niet! Zijheeft haar Ipod oortje in en hoort alleen haar eigen uitgezochte heerlijke muziek. En ik bezit geen Ipod met een eigen uitgezocht heerlijk muziekje. Waarom weet ik eigenlijk niet. Het ging gewoon aan me voorbij, ik had het niet nodig dacht ik. Net als de Iphone, de Ipad, het E-book en het digitale fototoestel, (schande) wat al weer achterhaald is nu dat allemaal met de Iphone kan, als ik het goed begrijp.

En nu ben ik zover dat ik denk dat ik misschien moet gaan twitteren! Hoe klinkt in godsnaam de tweet van een fossiel? En wie zou daar in hemelsnaam in geïnteresseerd zijn? Ik denk aan mijn moeder uit negentien twintig zonder p.c. en zonder mobiele telefoon. Steeds als ik iets voor haar moet regelen en dat gebeurt nog als eens de laatste tijd, en als ik dan haar geboortedatum moet noemen, overvalt me een gevoel van verbazing en verbijstering. Negentien twintig!! Wat is zij dan wel niet voor een soort oer fossiel uit de oudste oudheid? Bijna blind, nauwelijks nog mobiel ( en dan heb ik het niet over de mobiele telefoon ) en niet meer in staat zelfstandig te leven, laat staan digitaal te gaan. Ongelukkig met en in haar oud zijn, ben ik benieuwd hoe haar tweet zou klinken.