En alweer is mijn moeder de inspiratiebron voor een blog.
Ik dacht ernstig na over haar meermaals verzuchtte: 'Ik ben niks meer waard!' Terwijl ze daarbij mismoedig, en doelloos voor zich uit staart met een gebogen hoofd en de blik naar beneden gericht. Een hoopje ellende, een groot slachtoffer. Ik wil niet dat ze dat zegt. Verschrikkelijk om dat te zeggen van je zelf. Dat je niks waard bent. Ze ervaart dus dat ze niks waard is, omdat ze niks meer kan, weinig kan in vergelijking met vroeger. Haar lichamelijke en geestelijke vermogens worden minder, ze kachelt hard achteruit.
Maar ben je dan alleen wat waard bij de gratie van je vermogens?
Zijn invaliden of anderzinds gehandicapten dan niks waard. Hebben die geen waarde omdat ze minder of niks kunnen?
Dat zal ze vast niet vinden, mijn moeder. Ik nam het zo aan als een 'normale' verzuchting, dat ik voorbij ging aan de betekenis. En dat ik niet eens vroeg wat ze nou bedoelde. Een vreselijke betekenis en niet voor niks wil ik niet dat ze dat zegt. Ik denk ook nog eens dat je steeds minder waard wordt voor je zelf, wanneer je dat steeds uitspreekt.
Ja, dit is wat ze ervaart, zo voelt ze het, dit is haar waarheid, zegt men dan. Ja, dat weet ik ook wel, maar mag ik ook eens laten horen wat ik daarbij ervaar en wat dat met mij doet? Ik word er verdrietig van en soms boos. Voor ons allebei is acceptatie hierin de grote uitdaging. Mijn moeder zal moeten accepteren dat ze zo veel minder kan en ik zal moeten accepteren dat ik het verdrietig vind als ze dat zo vaak zegt en laat merken. Ik kan haar moeilijk verwijten dat ze haar lot niet aanvaardt, terwijl ik zelf mijn verdriet en weerstand niet mag voelen en kan accepteren. Het is! Ik ben waardevol met al mijn beperkingen net als mijn moeder. Gelukkig maar dat ik dat kan beseffen en voelen. Nu mijn moeder nog, of niet! Dat kan en mag dus ook.
