Eerder schreef ik over liefde en dankbaarheid en de invloed van die prachtige emoties op bevriezend water en de kristallen die dat geeft. En over wat, aldus door redenerend deze emoties en stemmingen kunnen doen voor onszelf, aangezien wij voor zeventig procent bestaan uit water.
Later bedacht ik, door ondervinding wijs geworden, dat aan dankbaarheid iets heel wezenlijks vooraf gaat.
In hoeverre zijn wij eigenlijk in staat te ontvangen? Voordat we dankbaarheid kunnen voelen, moet er iets zijn, dat we hebben ontvangen. Als je een cadeau krijgt en als je de liefdevolle intentie voelt van de gever, zeg je 'dankjewel' en ben je er blij mee. Of je ontvangt het achteloos, ziet de waarde niet en je neemt geen tijd goed te kijken of de intentie te voelen van de gever. Het kleinste cadeau kan, door het bewust met intentie te geven en te ontvangen een groots effect hebben. Zowel op de ontvanger als op de gever.
Wat is er allemaal voor moois te ontvangen waar we misschien achteloos aan voorbij gaan? Wat zien wij niet, wat horen wij niet, omdat we niet stilstaan, niet stil zijn. Onszelf, de ander en onze omgeving voorbij levend, of opgesloten in onze eigen ruis en niet in staat open te zijn voor wat er allemaal is om te ontvangen.
Pas als we besluiten de tijd te nemen en bewust te ontvangen en ervan te genieten, stil te zijn en te voelen wat de gift met ons doet, kan dankbaarheid ontstaan. En zullen we ook steeds meer ontvangen, omdat we beter luisteren, beter kijken en beter voelen.
Pas dan kan dankbaarheid in al haar volheid in jubel uitbarsten of innig klinken en een zalfje zijn voor onze ziel, als de prachtige kristallen voor het bevriezende water.
