In memoriam voor mijn moeder.

In memoriam.

Zo stil is het buiten in de sneeuw. Wit in het donker. Koud en helder is de nacht. Ik adem de frisse lucht diep naar binnen en denk aan een jaar geleden. Vandaag alweer een jaar geleden stierf mijn moeder.

Mijn moeder die de laatste jaren van haar leven zonder mijn lieve vader moest doorbrengen. Mijn moeder die al haar verdriet en onmacht daarover alleen maar kwijt kon in klagen over wat niet meer ging of niet meer was.
En dat was ook veel. Slecht zien, slecht lopen, een heup breken, van verpleeghuis kamer naar verzorgingshuis kamer en nergens was meer thuis. Ik snapte het zo goed en het vrat aan me. Ik kon niet genoeg bij mezelf blijven om het te laten zijn wat het was. Ik moest en zou en wilde haar zo graag helpen, ook al wist ik dat ik het niet kon en niet hoefde. Toch….wilde ik haar zo heel graag nog een beetje gelukkig zien. Gelukkig maken, blij maken. Blij maken met mij, ik wilde dat ze blij werd van mij, blij werd om mij en dat dan genoeg zou zijn. En dat was het niet. Dat deed pijn. Dat deed het kind in me pijn.
Ik kon niet genoeg verbonden blijven met de liefdevolle Zijns energie in en voor mezelf, die ik gelukkig steeds beter leer kennen en voelen. Die genoeg is en goed is als ze is. En, die kan laten.

 

 

Ik kijk naar de sterren aan de heldere vriesnacht hemel. Sneeuw kraakt onder mijn voeten en de kou prikt in mijn neus. Ik zucht.
Nu ben ik geen kind meer van mijn moeder, nu is ze in mijn hart, nu voel ik haar en omarm ik haar met mijn liefdevolle en vreugdevolle Zijn.