Dacht ik dat ik er altijd nog wel aardig jeugdig uitzag voor mijn leeftijd, kreeg ik fraai de kous op mijn kop op facebook. Een of ander dom ondoorzichtig spelletje zou je leeftijd weergeven. Kom maar op dacht ik, en zag dat een paar vriendinnen flink jonger werden geschat. Ha, ha, nou ik. Vol verwachting klopte mijn hart, wat zou het zijn, iets in de veertig of misschien wel zesendertig? In luttele seconden kwam mijn leeftijd in beeld, terwijl ik een beetje zenuwachtig, maar zeker van mijn zaak naar het schermpje tuurde......Vijfenvijftig jaar. Vijfenvijftig????? Ik schrok me dood. Vijfenvijftig ben ik volgens een grillig systeem, maar ik ben nog maar zesenvijftig!! Een jaartje winst, meer niet. Heb ik dan toch niet de eeuwige jeugd? En ik dacht dat ik dat wel had. Voor mij geen overgang, nooit niet, misschien andere vrouwen, maar ik niet en het leven begint bij vijftig! Ik hoor het me nog zeggen, stoer en jong.
Maar nu, de laatste tijd, beetje moe, beetje erg zwetend zo nu en dan, met in het achterhoofd ook nog eens dat stomme face book gedoe, begint de twijfel toch te knagen. En als ik op weg naar mijn oude moeder langs de jaarlijkse dorpskermis fiets, schiet ik in een acute melancholie en spreek nog net niet huilend de voice mail van mijn middelste dochter in, die altijd gek was op de kermis. 'Liefje, raad eens waar ik fiets, langs de kermis, hoor je het gejoel, ik moest aan je denken, dag schat!' Denk niet dat ik destijds stond te springen van vreugde in de herfstwind en regen, wachtend tot de attractie eindelijk voorbij was en op naar de volgende. Welnee! Geniet er maar van, zei mijn moeder altijd, maar het was heus niet altijd leuk! Het is niet te bevatten dat mijn meiden, in mijn beleving nog niet zo lang geleden, niet eens alleen gingen en nu het hele kermis gebeuren compleet ontgroeid zijn. Wat zou ik nog graag even kijken naar een blond lachend olijk koppie in een draaimolen!
In plaats daarvan fiets ik naar het verzorgingshuis en zal proberen te genieten van mijn 90 jarige moeder, die in haar 'eeuwige jeugd' apert weigert met 'die oude mensen' een spelletje 'mens erger je niet' te doen. En over een paar jaar is dat waarschijnlijk ook voorbij.
Of ik het nou wil of niet, er is hier sprake van een overgang en ik heb niet de eeuwige jeugd. Gelukkig voel ik me bij tijd en wijle nog steeds een jonkie. En laat ik dat maar zo houden, overgang of niet.
