Overpeinzing in dankbaarheid.

Ik sleur het matras weer de kamer in en leg het tussen de bank en de salontafel, zodat de toegewijde lieve dames van de zorg er goed langs kunnen vannacht.
Regen slaat kletterend tegen de ramen en wind giert rond de derde verdieping van het verzorgingshuis, waar mijn moeder sinds vijf maanden woont. Eindelijk weer tussen haar eigen meubels, na een omzwerving van bijna anderhalf jaar langs verschillende verpleeghuiskamers.
Ik kruip onder het dekbed en voel me veilig hier tussen de bekende ouderlijke  spulletjes: de vitrine kastjes met de steeds groter gegroeide verzameling  doosjes, de kussenkast met de mooie vazen, het kabinetkastje met het Napoleon servies. Vertrouwd en fijn, nog even en zo dicht bij mijn moeder ook. De deur van de slaapkamer op een kier,  ik hoor haar ademhaling, snel maar nog steeds regelmatig. Zo ligt ze nu al een dag of wat. Haar ziel lijkt al gegaan, maar haar lichaam ademt nog, alsof ze is uitgestapt en de motor is vergeten af te zetten.

Zo nu en dan ga ik even kijken, zit naast haar en overpeins de laatste jaren van haar leven, waarin ik veel bij haar was. Haar dappere stap nog te verhuizen, dicht bij mij en dichter bij de andere kinderen. Haar pijn en onmacht te leven zonder haar lieve man, maar met haar slechte ogen, valpartijen, een gebroken heup en een altijd pijnlijke rug.

Ik denk aan wat ik allemaal leerde van mijn moeder deze laatste zware jaren.
Ik leerde  mededogen van medelijden onderscheiden en ik leerde over mijn eigen grenzen. Ik kon, hoe graag ik het ook gewild had, niet mijn lieve vader vervangen.
Ik leerde over acceptatie en geduld, over weerstand tegen wat is  en dat allerlei overtuigingen, hoe de dingen zouden moeten zijn,  me in de weg kunnen zitten. Zou ik die dan niet beter kunnen laten varen? Maar wat is dat moeilijk en wat lukt me dat vaak niet.

Ik denk ook aan alle praktische dingen die mijn moeder me leerde, van die ‘gewone’ dingen, waar je eigenlijk nooit bij stilstaat dat je ze zo doet, omdat je moeder ze zo deed.  Maar waar ik haar zo dankbaar voor ben!

Zo leerde ik van haar de liefde voor lezen, want ze las ons voor en ging met ons naar de bieb.
Ik leerde koken en de lekkerste kwarktaart maken, omdat ik haar mocht en moest helpen in de keuken.
Ik leerde de naaimachine hanteren, want als zij uit een goedkoop lapje van de markt weer eens de mooiste jurk naaide, die ze dezelfde avond droeg naar een verjaardag, speelde ik met de knopen bus en keek stiekem de kunst af. Alleen heb ik het nog nooit gepresteerd uit een oude jas twee snoezige manteltjes te naaien voor mijn dochters en zij draaide haar hand daar niet voor om.
Ik leerde dat sfeer en gezelligheid belangrijker zijn dan uiterlijk vertoon.
Dat er altijd vriendinnetjes of familie kon blijven spelen, eten en slapen.
Ik leerde dat  het op veel manieren goed kan en zo leerde ik op mijn manier een thuis maken voor mijn eigen lieve gezin.

Ik kijk naar het broze lichaam van mijn moeder, dat mij baarde en dat nu zelf gaat sterven,  gestorven is.  Mijn lieve, lieve moeder, die mij het leven gaf en leerde.  Zo ontzettend bedankt en voor altijd in mijn hart! Rust zacht in vrede en licht!