Wandelen, lopen, banjeren door het groen. Het hoofd leeg maken, mijn lichaam voelen, het verdriet laten zinken. Genieten van de zon op de bladeren en de zachte grond onder mijn voeten. Leunen tegen een boom. Me net zo gronden om uit te rusten van de emoties van de vorige dag. De dag waarop mijn zang vriendin werd begraven. Mijn mooie lieve sterke zang vriendin heeft het toch verloren van de kanker. Ze was zo krachtig dat ik bijna ging geloven dat ze nooit zou sterven. Maar in de week dat ik mijn moeder van 90, oud en der dagen zat, klaar met haar leven, verhuisde naar een appartement in een verzorgingshuis, brachten we mijn vriendin van net 50, die nog zo vreselijk graag wilde leven naar haar graf. Het voelt zo onrechtvaardig.
'Weet je nog hoe we zongen samen tijdens onze conservatoriumtijd en later? Maar ook hoe we lachten en kletsten. We renden door het Vondelpark en schaatsten op de Amstel. Gingen naar de sauna en zwommen in het Zuiderbad. En we zongen.
Je was getuige op mijn huwelijk, we kregen kinderen, we lachten en we kletsten.
We schreven brieven toen je in Amerika woonde, maar zochten elkaar ook op toen ik er op tournee was.
Weet je nog hoe we kletsten, lachten en zongen.........
Hoe we huilden, veel later, nu drie jaar geleden, toen de tumor in je hoofd een feit was, en we toch bleven zingen!
Je was zo vol liefde, zo vol leven! Zo, vol liefde voor het leven met geloof en hoop, ben je nu naar de ultieme Liefde en naar het Licht. Waar je eindeloos kunt zingen en ik voor altijd met je verbonden ben; voor altijd in mijn hart.'
Ik rust uit op een bankje in het bos met mijn lief en er stopt een fietser, die vraagt of we er bezwaar tegen hebben dat hij er bij komt zitten. De knul is zo'n jaar of 16 en vertelt dat hij wat moet bijtanken en van zich af moet fietsen. We hebben iets gemeenschappelijks blijkt. Verdriet en rouw. Hij om zijn oma die hij de vorige dag begroef. 'Ze is in drie jaar opgevreten door de kanker.' Ik om mijn zang vriendin.Wat een vreemd toeval, wat een aparte ontmoeting. We gaan onsweegs. De zon schijnt, het lopen doet goed. We horen hoe hij op zijn fiets stapt en ook zijn weg vervolgt.
Rouwende mensen in een bos.
Ik kan alleen maar zeggen: mooi Marjolein en ontroerend: ook ik voel me verdrietig bij zo'n onbegrijpelijk vroeg verlies van een waardevol leven...
BeantwoordenVerwijderenOntroerend, kippevel. Sterkte met dit verlies, Marjolein.
BeantwoordenVerwijderenMooi en indringend, geraakt door jouw woorden. Sterkte Marjolein!
BeantwoordenVerwijderenMarjolein,
BeantwoordenVerwijderenzelfs de sterkste persoon op aarde voelt zich wel eens verloren. Verloren voelen wanneer je machteloos t.o.v iets staat. In elk leven duikt dit element wel eens op.B.v wanneer je iets niet kunt voorkomen en machteloos iets moet beleven dat heel erg pijn en verdriet doet. Het is echter deze pijn die de kracht in zich draagt om verder te gaan. Ik wens je veel kracht en liefde.
Willem.
Lieve Marjolein, wat heb je het prachtig geschreven, zo mooi onder woorden gebracht.
BeantwoordenVerwijderenIk ben aangedaan bij dit prachtige verhaal.Je beschrijft mijn verdriet om Adinda.Mijn allerfijnste,wijze vriendin,ook van het conservatorium.
BeantwoordenVerwijderenIk mis haar nog steeds.
Je zegt : "Voor altijd in mijn hart"..... en ik kan je zeggen dat dat ook werkelijk gebeurd.Ik voel nog steeds die speciale vriendschap en kan nog in de lach schieten als ik denk aan onze zang- en brommer avonturen.
Het blijft!!! Wees getroost! xxx