Ik voel me een fossiel. Een fossiele digibeet. Hoewel ik me toch de p.c. heb eigen gemaakt toen de nood aan de vrouw was. En ik verstuur ook smsjes op mijn mobiele telefoon en doe zelfs mee op LinkedIn en andere digitale netwerken. Ja, dat heb ik mezelf allemaal geleerd en dat vind ik best wel knap, al zeg ik het zelf.
En toch….. met mijn bijna zestig jaar, ik haat dit te noemen, dit te gebruiken als excuus, bovendien ben ik nog maar zesenvijftigen en half, maar toch…..het stokt. Ergens stokt het. Het stokt in de kantine van de tennisclub bijvoorbeeld, waar ik mijn bardienst draai en waar het jonge meisje dat de boel schoonhoudt aan het stofzuigen is. Ik stoor me aan de pokkenherrie die het apparaat voortbrengt. Zij niet! Zijheeft haar Ipod oortje in en hoort alleen haar eigen uitgezochte heerlijke muziek. En ik bezit geen Ipod met een eigen uitgezocht heerlijk muziekje. Waarom weet ik eigenlijk niet. Het ging gewoon aan me voorbij, ik had het niet nodig dacht ik. Net als de Iphone, de Ipad, het E-book en het digitale fototoestel, (schande) wat al weer achterhaald is nu dat allemaal met de Iphone kan, als ik het goed begrijp.
En nu ben ik zover dat ik denk dat ik misschien moet gaan twitteren! Hoe klinkt in godsnaam de tweet van een fossiel? En wie zou daar in hemelsnaam in geïnteresseerd zijn? Ik denk aan mijn moeder uit negentien twintig zonder p.c. en zonder mobiele telefoon. Steeds als ik iets voor haar moet regelen en dat gebeurt nog als eens de laatste tijd, en als ik dan haar geboortedatum moet noemen, overvalt me een gevoel van verbazing en verbijstering. Negentien twintig!! Wat is zij dan wel niet voor een soort oer fossiel uit de oudste oudheid? Bijna blind, nauwelijks nog mobiel ( en dan heb ik het niet over de mobiele telefoon ) en niet meer in staat zelfstandig te leven, laat staan digitaal te gaan. Ongelukkig met en in haar oud zijn, ben ik benieuwd hoe haar tweet zou klinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten